IPCC: Intergovernmental Panel on Climate Change
Het IPCC is een organisatie die kennis omtrent de verandering van het klimaat verzamelt en daarover verslagen schrijft opdat beleidsmakers over de hele wereld maatregelen kunnen nemen om die verandering te keren of opdat men zich aanpassen kan. Ook de maatregelen die Nederland neemt zijn in hoge mate gebaseerd op de verslagen van het IPCC. Daarom over deze organisatie iets meer.
Voorgeschiedenis
Mensen die feiten over het weer bijhielden, zijn er altijd geweest. Klimatologie als de wetenschap die kennis over klimaatverschijnselen bijeenbrengt en deze probeert te verklaren, is van meer recente datum. Pas in het derde kwart van de vorige eeuw kreeg de klimaatwetenschap een zodanige status dat ze serieus genomen werd door de wetenschappelijke gemeenschap. Klimatologen publiceerden hun bevindingen veelal in nationale tijdschriften en werden vaak alleen gelezen door lezers die de taal waarin auteurs hun artikelen schreven, machtig waren. Weersverschijnselen houden echter niet stil bij nationale grenzen en het klimaat bleek door de eeuwen heen niet de bestendigheid te hebben gehad, die men eerder meende. Het dreigde te veranderen.
Het bleek dus van belang om klimaatkennis op bovennationaal niveau te bundelen. Opdat men overal ter wereld kennis van de ontwikkelingen zou kunnen nemen. Politici en beleidsmakers zouden zo op grond van openbare en objectieve kennis, indien nodig, geëigende maatregelen kunnen nemen.
Oprichting
Dit leidde in 1988 tot oprichting van het IPCC. Het is opgericht door de UNEP (United Nations Environment Program) en de WMO (World Meteorological Organisation) en valt zodoende onder de Verenigde Naties. Het kreeg als opdracht om alle relevante wetenschappelijk informatie met betrekking tot klimaatverandering in kaart te brengen. Hiertoe heeft het IPCC drie werkgroepen ingesteld:
Werkwijze
Zelf verricht het IPCC geen onderzoek. Dat doen auteurs die na een welomschreven selectieprocedure, daartoe worden verzocht. Criteria voor aanstelling zijn wetenschappelijke status, technische en sociaal economische inzichten en geografische spreiding. Naast deze gekozen auteurs zijn er ook ondersteunende auteurs die specialistische kennis kunnen inbrengen.
Het IPCC brengt evaluatieverslagen (Assessment Reports) uit en speciale verslagen (Special Reports). De evaluatieverslagen verschijnen om de 5 à 6 jaar. Ze geven een gedetaillerd overzicht van de laatste stand van zaken in het klimaatonderzoek. Talloze auteurs die veelal verbonden zijn aan wetenschappelijke instellingen, geven hun bevindingen weer. Ze schetsen een zo omvattend mogelijk beeld van de tot dan toe beschikbare literatuur over de oorzaken en de gevolgen van de klimaatverandering. Zij doen dat op vrijwillige basis. Hun conclusies dienen zij vergezeld te doen gaan met een oordeel over de mate van zekerheid. Bij elk rapport zijn vele honderden auteurs betrokken uit tientallen verschillende landen.
Het laatste verslag (AR6) is in delen in de jaren 2021-2023 verschenen en bevat ondermeer nieuwe bewijzen voor de klimaatverandering. Een van de conclusies is dat er met een zekerheid van 95% beweerd kan worden dat activiteiten van de mens ten grondslag liggen aan de klimaatverandering en dat de uitstoot van CO2 in grote mate daaraan bijdraagt. Aan het deelverslag dat in 2022 verscheen, werkten 721 experts mee uit 90 landen.
In een blog onder https://klimaatveranda.nl/2018/11/22/saaie-feiten-en-wilde-fabels-over-het-ipcc/ betoogt Hans Custers dat elke verdenking van partijdigheid of vooringenomenheid van het IPCC op onzin berust. Het IPCC neemt grote zorgvuldigheid in acht tijdens het hele proces dat aan de publicatie van de rapporten voorafgaat. Het heeft geen onderzoekers in dienst, het betaalt geen klimaatonderzoek, het voert geen politiek beleid en het kan zelf de conclusies van zijn rapporten op geen enkele manier beïnvloeden. Het enige wat het doet is de actuele stand van zaken samenvatten.